Uztaila eta abuztua gaur egun oporren sinonimo dira. Baina ez da beti horrela izan. Amorebieta-Etxanon, industria eta landa-bizitzak markatutako herrian, udako oporren ohitura pixkanaka iritsi zen, XX. mendeko aldaketa sozialen eraginez eta behar baten ondorioz: lantegian zein baserrian hilabeteetako lanaren ostean atseden hartzeko premia.
Lehen oporrak: gutxi batzuen luxua
XIX. mendean, aristokraziak eta burgesia altuak Donostia edo Zarautz bezalako lekuak atseden-gune gisa ezagutzen zituenean, Amorebietan bizitza lurrarekin eta, geroago, fabrikekin lotuta zegoen. Hemen, “oporretara joatea” ia arraroa zen, baliabide jakin batzuk zituzten familientzat gordeta, Bizkaiko kostaldean edo inguruko bainuetxeetan denboraldi bat egiteko aukera zutenentzat.
Fabriken egutegia
XX. mendeko industrializazioarekin, egutegia fabriketako geldialdiek markatzen zuten. Enpresek udan mantentze-lanak egiteko ixten zuten, eta etenaldi hori bihurtu zen langileen atseden garaia. Horrela finkatu zen uztaila eta abuztua opor hilabete gisa.
Herriko oporrak
Zornotzar familia askorentzat lehen oporrak baserrira itzultzea ziren, egun batzuk gertueneko kostaldean igarotzea (Lekeitio, Bakio, Plentzia) edo, besterik gabe, herrian bertan uda bizitzea, jaietan eta giro lasaiagoan gozatuz. Denborarekin, garraioaren hobekuntzak Kantabria edo Errioxa bezalako helmugak ere hurbildu zituen.
Gaur egungo turismoa
Gaur egun, oporren ideia aldatu egin da: zornotzarrek munduko edozein lekutara bidaiatzen dute, eta oporrak hartzeko garaia ere dibertsifikatu da, ekaina eta iraila bitarteko asteak edo hamabostaldiak txandakatuz. Denborak aldatzen dira, eta oporrak bizitzeko modua ere bai.
