Argazkian ikusten dituzuen pertsonak mende erdi bizi izan dira. Bai, badakit sinestezina dirudiela, duten gaztetasuna eta bizitasuna ikusita, baina sinestea kosta arren, jende hori 1974an jaio zen, hau da, duela 50 urte, Amorebieta Etxanon.
Mundu analogiko batean jaio ziren, zuri-beltzeko telebistekin, eta aukeratzeko bi kanal baino ez zituzten: lehena eta UHF. Pipi kaltzaluzek, Matxura Sorginak edo Mazinger Z-k kaxari itsatsita edukitzen zituzten. Jakina, ez zegoen Internetik, baina laster hasi ziren agertzen Commodore 64 bezalako lehen ordenagailu pertsonalak, nahiz eta Olentzerori ez zitzaion asko sartzen zakuan, eta zorte gutxi izan zuten. Beraz, despistatzeko gailurik ez zegoenez, kalea zen belaunaldi horretako lekurik gogokoena. Eta kalean beti zegoen zer egin: ‘hinquera’ jolastu, gomara salto egin, bizikletan ibili, kaniketara edo ¡¡¡churro vaaa!!! Churro, mediomango, mangoentero, ¿qué hay en el puchero? Y los de abajo, ¡apuchurraus!
Ibilaldi beltzean jolasten ziren, Kalbarioan, plazako iturrian edo Zelaieta parkean. Hori erdigunekoek, auzoetakoek beren tokiak zituztelako. Hezetasunaren auzokoak, Valetekoak, San Jose Obrerokoak, hilerrikoak zeuden. Baina, bakoitza bere “herrixkan” bizi bazen ere, nolabait ados jartzen ziren, sare sozialetan trending topic bezala, jostailua aldi berean modan ateratzeko. Tronpa jotzen zuen, denak tronparekin. Sancheski jotzen ari zen, denak gurpil gainean. Eta gauza bera gomara jauzi egiteko abestiekin eta koreografiekin: “Cristo ya nació en Palacagüina…”
Laster aldatu zituzten haurren jostailuak nerabeen jostailuekin. Walkmanak iritsi ziren eta, haiekin batera, kassete-zintetan musika entzuteko aukera. Ausartenak beren walkmana gerrikoari eta kaskoei lotuta ateratzen ziren kalera, Kortatu, La Polla, The Police, Modern Talking, Barricada edo Medina Azahara entzuten zituzten bitartean. Etxeetan ere aldaketa esanguratsuak izan ziren. Telebista kolorez bete zen eta marrazkiek V, MacGyver edo El coche fantástico bezalako serieak utzi zituzten. Teleindiskretuak eta gelako karpetetako eranskailuek modaren eta, jakina, protagonisten berri ematen zuten.
Gaztetxo gisa Zornotzako jaietan izan zituen lehen oroitzapenak, ziur aski, lehenengo barraketan eta handik gutxira Larrea kalean (gaur egun Luisun), lonjetako txosnen eta Guria, Urtza, Oki, Donibane edo Voltios tabernen artean, batzuk desagertuak. Bertan bizi izan zituzten bere lehen ligoteoak eta Larrearantz bikoteka egindako lehenengo ihesaldiak. Eta, jakina, sokamuturrak geltokiko kalean, lehen gaupasen ondoren.
Hortik aurrera, dena oso azkar joan zen. Ikasi (hau izan zen Urritxeko institutuan euskaraz ikasi ahal izan zuen lehen promozioa) eta ondo pasatu. Asteburuetan, poteoaren ondoren, “dantzarako” denbora izaten zen. Horrela, Kanaberak (MaunaLoa), Buhosek, Amestik edo Oasisek, besteak beste, “Tugurios” bezala ezagutzen den habitat hori osatzen zuten, belaunaldi honek gaztaroan maiz erabiltzen zuena. Eta, bukatzeko, diskotekero bat Otero Ederrean!!
Baina esan bezala, dena oso azkar joan da. Argazkian ikusten dituzuen batzuek ikasi egin dute… beste batzuek, agian ez. Denek noizbait lan egin dutela suposatzen dut, eta batzuek bikotekidea aurkitzeko zortea ere izan dute… edo zorte txarra. Hor ikusten dituzuenetako asko familia osatzera ausartu dira, beren urratsak jarraituko dituzten seme-alabekin. Jainkoa.
Baina argazkian ondo ikusten denez, 50 urte ez dira ezer. Neska-mutilak bezala daude, Peter Pan bezala bizitzen!
Dauden guztiak dira, baina ez direnak. 1974an jaiotako zornotzar guztiei gogorarazi nahi diegu, tamalez, jada ez daudela gurekin, baina gure oroimenean bizitzen jarraitzen dutela.
