Julen gaur egun Madrilen bizi da eta lanean libre zituen bi egunak Valentziara joateko aprobetxatzea erabaki zuen. “Sare sozialen bidez entzuten genituen irudi, bideo eta testigantza guztiekin laguntzera joateko beharra sentitu genuen. Gauetik goizera, laneko lau lankidek autoa hartu eta hara joan ginen “.
Zer aurkitzen duzu hara iristean?
Valentzian sartzen zarenean ikusten duzun lehen gauza errepide bazterretan dauden autoen kilometroak eta kilometroak dira. Denda handiak, altzari dendak, auto kontzesionarioak, etab. txikituta ikusten dituzu, inguruan milaka eta milaka auto abandonatuta dituztenak. Zinezko dekoratu bat dirudi, ez bakarrik lokatzagatik, baizik eta izkina guztietan aurkitzen duzun pilatutako auto kopuruagatik. Txundituta uzten zaitu pentsarazten dizulako zenbait jendek auto horietatik jaitsi eta oinez alde egin behar izan zuela eremu seguru bateraino; auto batzuk uholdeekin iritsiko ziren, beste batzuek agian salbatu ezin izan zuten jendea eramango zuten barruan.
Kale batzuk egoera onean daude, baina astebete baino gehiago igaro da eta lan asko egin da. Oso gogorra da, telebistan ikusten dena baino gehiago, baina aldi berean atsegina. Pixka bat egon bagara ere, sentitzen dugu asko egin dugula, baina, hala ere, laguntza handia behar da.
Nola antolatu zarete?
Gu Chiva, Aldaia eta Algemesin egon ginen. Herri batzuetan autoz sartzen uzten zizuten, beste batzuetan autoa kanpoaldean utzi eta oinez joaten zinen edo furgonetetan eramaten zintuzten herriaren erdigunera. Gurutze Gorriarekin elkartutako ikastetxe bateko kiroldegian hartu genuen ostatu, eta han boluntarioentzako, polizientzako eta suhiltzaileentzako guneak zeuden. Konpresak, dodotiak, arropa, janaria… zeuden. Han egiten genuen lo.
Ez dago erakunde finkorik. Herri batera joan eta behin hor laguntza behar den galdetzen duzu. Gune batzuetan nahikoa jende dago eta beste eremu zehatz batzuetara joateko adierazten dizute. Behin hor zaudela, gainerakoa egiten ari denari heltzen diozu.
Asko harritu ninduen dagoen laguntza humanitarioak, nola iraultzen diren herritarrak boluntarioekin. Lanean ari zinen eta bat-batean furgoneta bat pasatzen ari zen “janari beroa” jartzen zuen kartel batekin. Tupperrak ateratzen zizkizuten, atseden hartzeko esaten zizuten, nahi duzun guztia hartzeko. Denda txikituak atondu zituzten, jateko mahai eta aulkiekin. Ematen ziguten janaria beste komunitate batzuetatik iristen zen. Boluntarioak ginela nabari zen, lokatzez goraino gindoazelako; zaparradak eta katiuskak eramaten genituen, baina, hala ere, lokatzez beteta amaitzen zenuen.
Zer lan egin dituzue?
Chivan taberna batean hozkailuak ateratzen lagundu genuen. Han gutxi laguntzen genuela sentitzen genuen, familiek nahiko aurreratuta zeukatelako dena. Ludoteketako batean geratzea proposatu ziguten, pixoihalak eta gainerakoak paketatzen, baina han jende asko zegoen eta nahiago genuen lokatzean sartu, inoiz ez hobeto esanda.
Aldaia harrigarria zen ikustea nola zegoen kalea eta zein motel zihoan dena. Lokatzez betetako kale bat, eta jende pila bat hiru solairuko lurpeko garaje batetik gauza guztiak ateratzen; azken solairua urez beteta zegoen oraindik, hor zeuden suhiltzaileak lanean. Linternekin jaisten ginen, hondakinak ateratzen genituen eta kanpoan pilatzen genituen; panpinak, Gabonetako dekorazioa, arropa, dokumentuak… lokatzez betetako trasteleku batean dagoela pentsa dezakezun guztia ateratzen zenuen. Kalean pilatzen genituen eta gero kuboetan eramaten genituen kamioiraino.
Algemesira iritsita, garbiketa zerbitzuak bandatik hartu gintuen eta udaltzaingoaren garajean esku bat hartzera eraman gintuen. Eta hor gauza bera. Garaje txiki bat zen, baina lokatza geldirik zegoen eta denbora asko behar genuen hondakinak ateratzeko.
Eta horixe egin dut, hondakinak atera eta lokatza garbitu. Eguna indarrik gabe amaitzen nuen, gorputza txikituta. Mentalki oso gogorra izan da, baina, batez ere, fisikoki. Orduak oso luzeak ziren, baina laguntzen zenuen gutxirekin asko egiten zenuen.
